Birthday ngayon ni Second Love.
I shall never forget her. We've met on unexpected times, have an unexpected relationship. Well, matagal na pala kami magkakilala. We know each other's name by then and that's it. Nagkakasalubong sa corridor, nakakagitgitan sa canteen, nakakasabay sa pagpasok ng school gate pero hindi nag pansinan mga kaluluwa namin. We have common friends, but we are not friends.
Then time passes by swiftly. Nakilala ko ang aking first love, naging kami for seven years, nagkaroon ng anak and almost got married. 'Almost' until I discovered her infidelity and that lead us to hiwalayan blues. That started my personal version of ''Dark Ages''.
Ang hirap mag move-on. For seven years na naging kayo ni FL, na nasanay ka na laging andyan sya tapos biglang mawawala. Mas naging mahirap, lagi mo naiisip ang 'dahilan' kung bakit natapos ang lahat. Kung masamang tao lang ako siguro nakagawa na ako ng krimen nung panahon na iyon. Mabuti na lang, that I have friends na tumutulong sa akin lumimot. At ano pa ba ang mabisang paraan ng paglimot. Eh di, ang mag inom. Halos araw araw ako nainom. At yung worst na attendance ko sa office, lalo pa naging malala. Mabuti na lang din at hindi ako natanggal sa trabaho, hehe.
Madami ang nagbigay ng payo, na madalas pinakinggan ko lang. Dito ako natuto manuod ng chick flicks at korean films. Dahil sabi ng nagpayo sa akin, ''manuod ka ngmga love stories, oo maiiyak ka, maalala mo sya, pero kakapanuod mo, magiging manhid ka na sa alaala''.
At mukhang naging epektib naman, lalo na ng mapanuod ko yung movie ni Will Smith na Hitch. Medyo kumuha ako ng mga da moves dun sa movie, certified torpe kasi ako nuon eh. Naging libangan ko din ang pag text, sumasali pa ako sa mga text clan nuon. At sumasabog ang inbox ko sa mga walang sawang gm ng mga members. Duon ko nadevelope ang habit na morning text, or ang popular na tawag ng ilang textmate ('',gandang umaga,") quotes. Lagi kasi merong ('',gandang umaga,") at end of every quote na pinapadala ko tuwing umaga.
Dahil na din sa text at Friendster (hindi pa uso Facebook nuon), nagkaroon ako ng ilang girlfriends but that's just to satisfy my needs mostly FWB (friends with benefits) lang. Dahil natakot na ako sa commitment. And unfair din sa kanila if I commit myself to them without any emotions involve. I started to enjoy my singlehood, walang commitment, you can go wherever you want, magpuyat ng walang humpay at maginom hanggang may tagay.
Dahil madalas akong lasing kapag nauwi, madalas din ako malaslasan ng pantalon at mawalan ng cellphone sa bus. At dahil dun nahingi ulit ako ng number ng mga contacts ko thru Friendster pa nuon. At dun ko nalaman number ni Second Love. And that time isa na siya sa napapadalhan ko ng ('',gandang umaga,") quotes. At first receiver lang sya, paminsan minsan magrereply lalo na kapag joke yung pinadala ko.
Then one day bigla na lang kami naging constant textmate, lagi ko hinihintay ang text nya every morning and hinihintay ko din ang good night nya gabi gabi. Halos pangalan na lang ang nya laman ng inbox ko. To make the story short naging kami. Hindi ako naniniwala nuon pero sa kanya ko ulit naranasan ang kilig o spark na sinasabi nila. But we have to kept our relationship a secret. Yup, we have a forbidden love, she's married. But that doesn't stop us that time. Masyadong intense yung feeling namin sa isa't isa para mapigilan namin ito. We have limited time kapag nagkikita kami. So, we just eat, pasyal ng konti, nuod ng movie then uwi na. My favorite part was our bus rides, during those trips na hinahatid ko sya pauwi, duon nagiging intimate kami. Kiss, holding hands cuddling and yung kwentuhan namin habang matrapik sa EDSA. She talks a lot, but when it my turn to speak, she listen, yun ang isa sa nagustuhan ko sa kanya. She's a good listener, kaya hindi namin napapansin ang trapik dahil we have a lot of topic on or conversation, hindi kami nauubusan. Every day she will call me wake me up at four in the morning, and ako naman ang tatawag sa kanya, dahil unlicall ang line ko. And we will have this conversation up to 7 a.m. And every week I'll send her email, love letters na matagal ko nang hindi nagawa.
But more than the conversation, it was her love for me that time that brings me back to my senses. Muli akong "nabuhay" dahil sa kanya. Even though she's married, hindi niya ipinaramdam sa akin na may kahati ako. She even accept and like my son. That's one thing about her, yung pagiging thoughtful niya, and maasikaso kapag magkasama kami. She enjoys the simple things, spaghetti lang solve na sya (her favorite), paano pa kaya kung may french fries and sundae na kasama.
But as we know it from the start, that our love will lead us to nowhere. We just enjoyed every single moment na magkasama kami. During our bus rides, naitanong ko kung bakit kami nagtagpo, anong dahilan kung bakit pa kami nagkakilala at alam din namin from the start na may katapusan ito. Wala akong karapatan para ipaglaban ko ang pagmamahal ko sa kanya khit gustuhin ko man.
Then after 202 days (mala 500 days of summer lang), we parted ways. It was both our decision, for the greater good of mankind. We stopped our communications although we remained friends on facebook. No more text (she change her number), no more emails. There was a hole in my heart where she used to be. Bigla na naman ako nag-isa. Nawalan. And I keep asking kung bakit kami nagtagpo. Sabi nga nila We don't meet people by accident. They are meant to cross our path for a reason. And searching for that reason.
▬
Present day.
It's been years since we parted ways, and nagkaroon na rin ako ng girlfriend for 2 years and didn't work out as well. Bihira ko na lang maalala si Second Love. Until I stumble upon this blog of AJ Perez. Si Second Love.
Dito ko nabasa ang reason kung bakit kami pinagtagpo. Ngayon, nagpapasalamat ako at nakilala kita. At sa konting panahon na naging bahagi ka ng buhay ko, malaking impact ang nagawa mo. Tinuruan mo ako magmahal muli at higit duon tinuruan mo ako magtiwala mulit. Dahil sa'yo mararanasan ko umibig at mahalin muli.
at para sa mga hindi pa nakakabasa:
by: AJ Perez
Imortal ang first love. Ang dami nang storya’t tula ang ginawa dito at madami nang kantang inalay para sa kaniya. Hindi ko naman din masisisi kung bakit sikat ang first love, dito natin naramdaman ang kilig ng unang pagmamahal, at para sa mga madiskarte at mga madaling madiskartehan, ang tamis ng unang halik. (Apir!)
Ang first love kasi ang unang telenobela ng buhay mo. Isa sa inyo Jericho at isa sa inyo si Christine. O sige, baka hindi maka-relate yung ibang nagbabasa, isa sa inyo si Coco, isa sa inyo si Julia. Hindi pa rin makarelate? Okay, isa sa inyo si Nora, isa sa inyo si Tirso. Ayan, multi-generational na ang reference ko, wala naman sigurong hihirit ng Jose Rizal at Leonor Rivera dito.
Dahil ito ang unang telenobela ng buhay mo, naniwala kayo sa konsepto ng magpakailanman at “happily ever after.” Ito yung mga panahon na iniimagine mo kayo ng sweetheart mo na naghahabulan sa luntian at madamong burol, na nakasuot si boy ng puting kamisa at maong at si girl na naka all white na sun dress, na habang nagtatakbuhan, sumisigaw si girl ng pangutya na “Habulin mo ‘ko! habulin mo ‘ko!” at kapag siya’y nahuli na ay bubuhatin ni boy sa baywang at kaniya itong iiikot habang malakas ang hangin at bigla kang magigising nung sinigaw na ng teacher mo na “Class, finished or not finished, pass your final exam papers!”
Pero kay first love din natin naramdaman ang pait ng unang hiwalayan. Alam ko, noong naghiwalay kayo nung first love mo, sobrang sakit ng dibdib mo. Para kang nalulunod sa emosyon na di ka makapaniwala. Na sa pagtulog mo, umaasa ka pa rin na bukas, magiging kayo ulit. Ang kalungkutang sanhi ng paghihiwalay niyo ng unang mong pag-ibig ay isa sa mga pinakamasakit na kabanata ng ating buhay. It’ll be one of the most painful episodes of our life, kasi hindi natin alam kung ano ang ating gagawin at paano magreact, at ang pinakamahirap, paano mag move on ng wala siya.
Pero dumating ang panahon – para sa iba buwan ang nakalipas, sa iba naman taon ang tumagal, at sa mga malandi ilang araw lang – na may isang taong dadating na magbabago ng storya mo.
Si Second love. The second time you fell in love, it felt very different. Yung first love kasi parang pangarap, pero yung second love parang pag-asa, second chance ika nga. Nagdadasal ka na sana, natuto ka na sa mga trahedyang nangyari sa iyong unang pag-ibig at huwag na maulit kay second love.
Pero dahil tao tayo, hindi natin mapigilan ang maikumapra si second love kay first love. Pero normal naman yun, natural lang yun. Mapapansin mo ang mga maliliit na bagay katulad ng ganito: Si ex, OC mag text, pero si next, jejemon. Si ex lagi akong nililibre, si next nangugutang pa sa akin, yung mga ganung bagay ba.
At parang magkaka-amnesia ka pa sa second love mo: Paano nga ba ulit makipag-date? Ako ba ang susundo o magkikita na lang kami sa sakayan ng jeep? Ihahatid ko ba siya, o bibigyan ko na lang siya ng pamasahe pauwi?
Pero sa kasamaang palad, sa sarili kong istorya, hindi kami nagkatuluyan ni second love ko. Hindi ko nga niligawan, kasi nerd pa rin ako noon (“Di na natuto” -Apo Hiking Society). Pero hanggang ngayon naaalala ko pa si second love ko. 2005 ata yun, call center boy pa ako noon. Teammate ko siya. Sabi nila, yung mga babaeng iibigin mo ay laging naka-pattern kay first love, kesyo pipili ka ng kamukha niya, ka boses nya, kasing singkit niya, pero sa maniwala kayo o sa hindi, ibang-iba si second love kay first love ko. Mas ‘woman’ si second. Ewan ko kung anong ibig sabihin nun at bakit ko sinabi yun. Kaso, hindi ko siya naligawan kasi meron na siyang iba noong mga panahon na iyon, at sa kasamaang palad, girl din ata yung kasintahan niya. Kaya nga daw ang tawag sa kaniya ng mga ka-teammate namin ay “Lulu” hanggang ngayon di ko pa rin maintindihan ang rason bakit siya tinawag na Lulu.
Excited ako na pumasok sa office kasi makakatabi ko na siya. At naaalala ko ang perfume nya, Clinique Happy. Kaya pala hanggang ngayon siguro, yun pa rin ang brand na ginagamit ko na perfume. Lagi ko din siya kinukulit noon, picture-picture, picture kunwari pero naka video pala, akala niya nagkukulitan kami, pero di niya alam, naka save lahat sa hard drive ko noon yung mga pictures nya. Salamat old school Sony Ericsson T610! Naaalala ko din, may team building kami sa Puerto Galera at nung gabi habang nag-iinuman kami sa beach ng buong team, tumugtog sa speakers yung kanta ng Pussy Cat Dolls, yung “Don’t Cha.” Yung may lyrics na “Don’t cha wish your girlfriend was hot like me…” Tapos bumulong sa akin si Lulu, “Yan ang themesong mo sa akin, ano?”
Gusto ko sanang sumagot noon. “Oo, kung di mo lang alam.” Pero sayang.
Hay, kahit papaano, salamat pa rin sa iyo Lulu. Pati na rin sa lahat ng mga Lulu (second love) sa buong mundo. Dahil sa inyo natutunan namin ang isa sa mga pinakaimportanteng leksyon ng buhay: It’s not the end of the world when you split up with your first love because you can fall in love again. Akala ko buong buhay na ako magiging alipin ng pagkawala ko ng una kong minahal pero pwede pa pala ako magmahal ulit. Pwede pala akong mangarap at mainspire ulit. Puwede pala akong sumaya ulit.
At mula kay second love, dumating si third love, si fourth love at si etcetera.
Pero Lulu…at sa mga iba pang Lulu sa mundo, salamat talaga ha, pinalaya mo ako sa aking nakaraan.
“One’s first love is always perfect until one meets one’s second love.” – Elizabeth Aston
dahil kay Second Love nagawa ko ang facebook page na ito Uso din mag move on, try mo! :")
